In mijn agenda staat een afspraak met Rob voor volgende week, maar die kan helaas niet doorgaan. Rob is namelijk dood.
Toen Rob nog Robbie heette zaten we bij elkaar in de klas op het Erasmiaans Gymnasium in Rotterdam. Twee schoffies uit het centrum op een kakschool tussen kinderen die vanuit hun villa’s in Rijsoord en Ridderkerk naar de beroemde Rotterdamse eliteschool kwamen, haartjes in de plooi, kleertjes in de vouw. Wij kwamen uit artistieke milieus, we voetbalden op straat en hadden wilde ongekamde haren. Dat schiep een band.
Ik mislukte hopeloos op die school en volgens mij heeft Robbie er ook niet lang gezeten. We verloren elkaar uit het oog totdat ik zijn naam af en toe voorbij zag komen als creatief bij commercials. In die tijd maakte ik ook nog commercials en Rob vertelde later dat hij andersom mijn naam ook wel eens tegenkwam. Zo hebben we elkaars carrière jarenlang op afstand gevolgd.
Via sociale media kwamen we kort geleden weer persoonlijk in contact. We hadden inmiddels geen haar meer en ik had ook al jaren geen meer een bal aangeraakt, maar beide hadden we recent de commercie vaarwel gezegd en we waren op zoek naar nieuwe waarden. Rob vond die eerder dan ik en we zochten elkaar steeds vaker op.
Samen maakten we plannen waar aanvankelijk maar weinig van terecht kwam. Maar dat gaf niet, want het waren inspirerende ideeën. Ook zonder dat ze uitgevoerd werden kreeg ik er energie van. Op de een of andere manier had Rob die kracht. Hij kon je er doorheen trekken als je het even niet meer zag zitten, want er waren immers altijd nieuwe ideeën. En wat heb je meer nodig dan een toekomst om naar uit te kijken? Als je de belofte van een nieuw begin hebt, kan het leven alleen maar beter worden.
De donderdag voor zijn overlijden belde hij me om die afspraak voor volgende week te maken. Dit keer zouden we echt aan de slag gaan. De tijd was er rijp voor en hij had wilde plannen. Die zondag overleed hij.
Het is me nog nooit gebeurd dat iemand zo ruw uit mijn leven is weggerukt. Rouw gaat meestal over het verleden: je deelt met iemand een geschiedenis die van onvoltooid plotseling voltooid verleden tijd is geworden. Die verandering van perspectief moet je verwerken. Maar met Rob had ik eigenlijk maar bar weinig verleden, we hadden vooral een toekomst. En heel veel mooie plannen.
