Linoleum

Na de dood van hun vader komen twee broers met hun vrouwen bijeen om de uitvaart en de erfenis te regelen, maar al snel blijkt dat de dood van vader niet het enige is dat verwerkt moet worden.

Het verhaal
Linoleum gaat over Menno (Romijn Conen), zijn vrouw Louise (Ricky Koole), zijn broer Tom (Martijn Nieuwerf) en diens jongere vriendin Alice (Anke Engels). De dood van de vader van Menno en Tom dwingt het viertal om een aantal dagen met elkaar door te brengen in het ouderlijk huis om de uitvaart en de erfenis van vader te regelen. Al snel blijkt dat de broers elkaar niet voor niets de laatste jaren nadrukkelijk uit de weg zijn gegaan. Het overlijden van hun vader vormt een katalysator voor veel oud zeer en onverwerkt, onuitgesproken leed. Louise blijkt daar ongewild een belangrijke rol in te hebben gespeeld.

Als duidelijk wordt dat Tom voor het nageslacht zal zorgen dat Menno tot zijn verdriet nooit heeft gekregen komen alle zekerheden onder hoge druk te staan. Niet alleen de verhouding tussen de broers is fragiel, ook hun relaties blijken minder eenvoudig dan ze op het eerste gezicht leken.
Uiteindelijk legt iedereen zijn ziel bloot en wordt er niemand gespaard. Eerlijkheid blijkt dan niet altijd een deugd. Af en toe is het misschien beter om geheimen te bewaren. Zeker als het over grootheden als liefde en schuld gaat.

Het project
Van begin af aan was het de bedoeling dat Linoleum een acteursfilm zou worden. Ik wilde een film maken over de problemen waar mensen van mijn generatie tegenaan lopen. Niet de grote politieke vraagstukken, maar de universele persoonlijke dilemma’s die we liever verbergen. Ik wilde me vooral verdiepen in de personages en heb daarom al in een ongebruikelijk vroeg stadium acteurs bij de ontwikkeling betrokken.

Enkele jaren eerder had ik met dezelfde cast al Verdwaald gemaakt, een televisiefilm in de serie One Night Stand. Die film was behoorlijk succesvol, maar we hadden het gevoel dat hij nog beter had kunnen worden als we de tijd hadden gehad om meer aandacht aan de verschillende lagen van de karakters te besteden.
Gewoonlijk worden acteurs pas bij een project betrokken als de scriptontwikkeling al voltooid is, maar voor Linoleum heb ik de acteurs al vanaf de idee-fase bij de ontwikkeling betrokken. Zij zijn immers de experts op het gebied van personage-ontwikkeling. Schrijfster Anke Boerstra en ik hebben het script gezamenlijk met de cast ontwikkeld aan de hand van improvisaties rond de thematiek en de karakters. Op die manier staan de personages veel dichter bij de acteurs dan gebruikelijk en worden ze ook veel gelaagder en herkenbaarder. Het leverde hele menselijke personages op, waarmee de kijker zich kan identificeren, zelfs al hebben ze allemaal zo hun nare kanten.

Om in zo groot mogelijke artistieke vrijheid te kunnen werken heb ik besloten om de film zelf te produceren zonder noemenswaardige financiering of subsidie. Dat betekende dat cast en crew tijdens de productie vaak meer dan één functie moest vervullen en dat niemand betaald kon worden. Maar het betekende ook dat iedereen die meewerkte buitengewoon betrokken was bij het project. Op die manier hebben we een film kunnen maken over mensen zoals wijzelf, die op het punt in hun leven zijn aangeland waarop je je gaat afvragen of de keuzes die je gemaakt hebt wel zo gelukkig waren en waarop je je afvraagt of het ook nog anders kan. Precies het punt waarop wij besloten om Linoleum te maken.