Op een woonboot aan de San Francisco Bay schreef Otis Redding meer dan veertig jaar geleden ‘(Sittin’ on) The Dock of the Bay’. Het zou zijn grootste succes worden maar de definitieve mix van het nummer zou hij zelf nooit terughoren. Hij werd de eerste artiest die postuum een nummer 1 hit scoorde.
In juni 1967 was soulzanger Otis Redding een van de headliners op het Monterey Pop Festival in Californië. Otis was toen al een zeer goed verkopende artiest, maar vooral bij een beperkt, donker publiek. Het festival in Monterey was op verschillende vlakken baanbrekend: het was het eerste festival dat drie dagen duurde en het was het eerste festival dat verschillende muziekstijlen combineerde. Monterey kende al een jazz- en een folkfestival, stijlen die als kunstzinnig gezien werden tegenover de meer frivole popmuziek. De organisatoren van Monterey Pop wilden in drie dagen met een brede programmering bewijzen dat popmuziek een zelfstandige en belangrijke kunstvorm was. Vandaar dat ze naast Simon & Garfunkel en The Mamas & the Papas ruigere acts als Jimi Hendrix, Janis Joplin en The Who programmeerden, maar ook de Zuid Afrikaanse trompettist Hugh Masekela en de Indiase sitarspeler Ravi Shankar. En Otis Redding.
Otis was de afsluitende act op zaterdagavond, samen met Booker T. & the MG’s, de huisband van het Stax-label. Hoewel zij op bijna alle studio-opnames van Otis te horen waren, traden ze bijna nooit samen op. Ze hadden echter net samen met andere Stax-artiesten een Europese tour achter de rug. Daar hadden ze geleerd dat ze hun gospelachtige soul, rhythm & blues revue aan moesten moesten passen voor een wit publiek dat veel passiever was. Toen Otis zaterdagnacht om iets na enen het podium op kwam wist hij dan ook precies wat hij moest doen om de hippies in Californië te overrompelen en in te pakken. Het werd zijn grote doorbraak. Vanaf dat moment begonnen de hippies hem te omarmen. En andersom raakte Otis beïnvloed door de hippiecultuur.
Otis bleef na het festival nog even in de buurt hangen en logeerde op de woonboot van een vriend in Sausalito, een pittoresk plaatsje aan de San Francisco Bay, aan de voet van de Golden Gate Bridge. Otis verwerkte er zijn ervaringen in Europa en hij begreep dat hij op het punt stond een heel nieuw publiek te veroveren. Sgt. Pepper van The Beatles was net uit en Redding draaide de plaat grijs terwijl de Summer of Love aan de andere kant van de baai in volle hevigheid losbarstte. Die combinatie inspireerde Redding tot een nummer dat afweek van zijn gebruikelijke soul-idioom. ‘(Sittin’On) The Dock of the Bay’ ademt in alles optimisme uit. Geloof in de toekomst.
Na de zomer ging Otis naar de opnamestudio van Stax in Memphis om het nummer samen met Booker T.-gitarist Steve Cropper af te maken. Hij moest de opnames onderbreken voor een serie optredens in het noorden van de Verenigde Staten met zijn vaste begeleidingsband The Bar-Kays. Vlak voor Otis vertrok floot hij nog even een stukje van de melodie in. Later zou hij daar wel een tekst voor bedenken, maar dan kon Steve ondertussen gewoon verder werken.
Twee dagen later, onderweg naar een show in Madison, Wisconsin, stortte het vliegtuigje waar Otis en The Bar-Kays in zaten tijdens een mislukte landing in het ijskoude Lake Monona. Redding overleefde het ongeluk niet. Hij werd met vliegtuigstoel en al uit het water gevist, de veiligheidsgordel nog om. Het was 10 december 1967.
In de Stax-studio maakte Steve Cropper ‘Dock of the Bay’ alleen af. Het fluitje van Otis aan het einde liet hij gewoon staan. Er waren ook helemaal geen woorden meer. En toen de single uitkwam werd Otis Redding de eerste artiest die postuum de top van de Billboard 100 haalde. Na zijn dood brak Otis definitief door naar een miljoenenpubliek. Wat dat betreft was zijn optimisme tijdens zijn verblijf in Sausalito in de zomer van 1967 terecht.
Het Mill Valley Film Festival heeft mij met mijn speelfilm Linoleum uitgenodigd en ze hebben een hotel geboekt in Sausalito, met uitzicht op de baai. Ik kan niet uit het raam kijken zonder Otis te horen en ik besluit uit te zoeken of ik kan achterhalen waar Otis precies logeerde tijdens the Summer of Love.
De VVV van Sausalito is een heel klein houten keetje aan de kade, dat wordt beheerd door een bejaarde vrijwilligster, een tenger vrouwtje dat zo te zien al heel veel stormen heeft doorstaan. Eens in de zoveel tijd vraagt iemand haar naar Otis Redding, die hier inderdaad in de zomer van 1967 op een woonboot zat. Ze heeft de geruchten destijds uit de eerste hand gehoord, maar de soulzanger zelf heeft ze nooit gezien. Het moet een boot aan Waldo Point zijn geweest. Ze geeft me een kaartje mee en omcirkelt het gebied waar de woonboten liggen. ‘Het is wel te lopen vanaf hier’, zegt ze, ‘zeker voor een sterke jonge vent als jij.’ Ik krijg een knipoog mee voor onderweg.
Het is een troosteloze ochtend, maar ik kan me toch levendig voorstellen hoe het is om hier in de zon te zitten en uit te kijken over de baai. Waldo Point is een drijvend trailerpark, dat nog steeds bevolkt wordt door hippies.
Twee bewoners lachen me vriendelijk toe, de ene zonder tanden, de ander zonder haar. Ze weten zeker dat Otis op een boot aan het Liberty Dock moet hebben gelogeerd toen hij zijn laatste liedje schreef. Ik bedank ze voor de informatie en ze vragen me direct om een sigaret, maar ik ben gestopt. Jammer, vinden ze.
Op de weg terug realiseer ik me dat Otis’ nummer de tand des tijds veel beter heeft doorstaan dan de woonboten en de hippies en ik begin zacht te fluiten.
