Elke muziekliefhebber heeft iets speciaals met zijn of haar eerste plaatje. Je kunt je er enorm voor schamen (wat bezielde me in godsnaam?), of je bent er juist trots op (toen bleek ik er dus al kijk op te hebben), maar het markeert hoe dan ook het officiële begin van de soundtrack van je leven. Het openingsnummer, de oerknal van waaruit je muzikale smaak is gegroeid.
Met dat idee van die oerknal gaat het bij mij al direct mis, want mijn eerste singletjes waren er twee tegelijk, als ik me niet vergis samen met mijn moeder gekocht bij de V&D in Vlaardingen. ‘Crazy horses’ van The Osmonds en ‘Me and Mrs. Jones’ van Billy Paul. Dat moet, afgaande op de binnenkomst van beide nummers in de Top 40, dus ergens tussen december 1972 en maart 1973 zijn geweest. Ik was toen zes jaar oud. Dat kan ik wel rijmen met ‘Crazy horses’, want dat klinkt nog steeds als een kinderliedje, maar ‘Me and Mrs. Jones’ gaat over een geheime, buitenechtelijke relatie van een man die thuis een gezin heeft en elke keer op het zelfde moment in dezelfde bar afspreekt om mevrouw Jones te ontmoeten, die kennelijk ook met een andere meneer getrouwd is. Kan me niet voorstellen hoe dat aansloot bij de belevingswereld van mezelf als zesjarige.
Eigenlijk heb ik altijd gedacht dat ik misschien gewoon het verkeerde plaatje had gekocht. Dat is me later wel vaker voorgekomen. Dan was ik de titel vergeten of ik had de naam van de artiest verkeerd onthouden en dan kwam ik met een voor mij volslagen onbekend plaatje thuis. Vandaar dat ik eens heb gekeken wat er destijds in de Top 40 stond en een beetje op het nummer van Billy Paul lijkt, maar misschien wat logischer klinkt voor kinderoren.
Er stonden opvallend veel kinderachtige liedjes in, maar ik zal me niet vergist hebben met ‘Het Bananenlied’ van André van Duin (een parodie op Harry Bellafonte’s ‘Banana Boat Song’) of ‘In een groen groen knollenland’ van Jaap Dekker Boogie Set. Ik zou het eigenlijk alleen door de war gehaald kunnen hebben met ‘Papa was a rollin’ stone’ van The Temptations, maar da’s misschien te veel eer voor mijn zesjarige zelf.
Ik leg me er dus maar bij neer dat ik het gewoon mooie muziek vond, een mooi liedje waarvan ik geen idee had waar het over ging. Dat ‘Crazy Horses’ over luchtvervuiling ging wist ik toch ook niet? Ik wist nog net dat ze het over gekke paarden hadden en dat verklaarde ook het elektronische gehinnik aan het begin. Ik verstond er verder geen klap van: ‘There’s mess it’s floating in the air cabrone, crazy horses flying everywhere.’ Zoiets dacht ik. En lekker uit volle borst meezingen. Voor mij waren de Osmonds eerder een soort Rolling Stones dan een gladde mormoonse variant op The Jacksons. Allemaal een kwestie van perspectief.
Een jaar later was ik helemaal weg van ‘Dirty Ol’ Man’ van The Three Degrees, dus ik zal wel dol op de Philadelphia sound zijn geweest; lekker volle lyrische producties met strijkers en alles erop en eraan. Ik herinner me nog goed dat ik met mijn moeder naar Toppop zat te kijken en dat ik haar vroeg om de tekst van het liedje te vertalen. Ze deed het zonder blikken of blozen en vanuit het perspectief van een inmiddels zevenjarige was er ook helemaal niks geks aan dat die mevrouwen zongen over een vieze ouwe man. Ik moest immers ook altijd netjes mijn handjes wassen.
Gisteren is Billy Paul (1934) overleden en bij wijze van eerbetoon heb ik het singletje opgezocht. Dat ik het nooit heb weggedaan heeft alles te maken met die oerknal. Het eerste plaatje waar alles mee begon. Ik zie nu pas dat ‘Your song’ op de b-kant staat. Dat ken ik natuurlijk van Elton John. Zou ik dat ooit gedraaid hebben? Ik kan me er niks van herinneren, maar als ik het opzet kraakt het intro me al grijsgedraaid tegemoet en het komt ook allemaal weer terug. Natuurlijk heb ik dat destijds gedraaid. Als je maar twee plaatjes hebt draai je niks anders. Alleen kende ik de versie van Elton John natuurlijk nog niet. Alles staat of valt bij perspectief.
Ik vraag me nu ook ineens iets anders af. Toen mijn moeder met haar zesjarige zoontje in de V&D stond, wist ze toen al dat mijn vader, net als die meneer Paul in dat liedje, regelmatig achter haar rug afspraakjes maakte met een andere mevrouw?